Spośród licznych pozostałości archeologicznych znalezionych we wschodniej części miasta, oprócz złożonej stratygrafii pod katedrą, imponujące są budowle rzymskiego budynku, położone w Vico I Carminiello ai Mannesi, na wschód od Via Duomo i wewnątrz bloku ograniczony na północy przez Tribunali, a na południu przez San Biagio dei Librai. Kompleks archeologiczny podkreślony przez zamachy bombowe z 1943 r., Które zniszczyły kościół Santa Maria del Carmine ai Mannesi i sąsiednie budynki, dokumentuje część wyspy (izolowanej) starożytnego miasta, również zajmowanej przez mały budynek spa. Jest to konstrukcja wielopoziomowa, dość przegubowa, możliwa do przeniesienia do głównych struktur pod koniec I wieku naszej ery C., ale przedstawia elementy przypisane do różnych faz, z których najstarsze należą do epoki republikańskiej. Wśród nich szczególnie interesujące jest prostokątne środowisko apsydalne, z czarno-białym tesserae, należącym do niższego poziomu, prawdopodobnie należącego do domu. Włączony, w czasach cesarskich, do fundamentów dużego budynku ze sklepionymi pomieszczeniami, konstrukcja rozwinęła się na co najmniej dwóch piętrach: dolna, oświetlona świetlikami, zajmowana była przez pomieszczenia usługowe; w górnej części znajduje się kompleks termiczny, z którego część przewodów hydraulicznych i szereg pomieszczeń z marmurowymi umywalkami zostały zidentyfikowane, umieszczone w południowym skrzydle budynku. Wśród późniejszych zmian, dla późnego wieku cesarskiego, prawdopodobna konstrukcja portyku wzdłuż zachodniej fasady i adaptacja mitreo dwóch pomieszczeń na niższym piętrze, których zamierzone zastosowanie jest potwierdzone obecnością reliefu sztukatorskiego przedstawiającego boga Mitry w ofierze byka. Te przemiany, głębsze od V wieku naszej ery C., kulminacją w średniowieczu było włączenie struktur rzymskich do budynku religijnego, a następnie zniszczenie.