San Domenico Maggiore to kościół założony przez zakonników Zakonu Dominikanów, znajdujący się na placu o tej samej nazwie. Plac graniczy z ulicą / alejką popularnie zwaną „Spaccanapoli” (obecnie oznaczoną przez Benedetto Croce na tym odcinku o znacznej długości) w historycznym centrum Neapolu. Była to jedna z trzech głównych ulic wschodniego zachodu w greckim mieście Neapolis. Na wschodzie wzdłuż Spaccanapoli, jedna sięga w kilka przecznic na Piazza Gesu Nuovo i Santa Chiara.

Pośrodku placu znajduje się obelisk - jedna z trzech „kolumn zarazy” w Neapolu - zwieńczona figurą św. Dominika, założyciela zakonu dominikanów, wzniesionego po dżumie w 1656 r. Oryginalny projektant iglicą był neapolitański architekt Cosimo Fanzago. Budowę iglicy rozpoczęto po dżumie w 1656 r., A ostatecznie zakończono w 1737 r. Pod rządami Karola III, pierwszego monarchy burbońskiego w Neapolu.

Kościół San Domenico Maggiore obejmuje mniejszy, oryginalny kościół zbudowany w tym miejscu w X wieku, San Michele Arcangelo a Morfisa.

Karol II z Neapolu rozpoczął odbudowę, w wyniku której powstał nowy kościół San Domenico Maggiore. Prace wykonano między 1283 a 1324 rokiem, ale kościół przeszedł modyfikacje na przestrzeni wieków, w tym jeden w 1670 roku, który przekształcił strukturę w stylu baroku. Jednak w XIX wieku kościół został przywrócony do pierwotnego gotyckiego projektu.

Klasztor przyłączony do kościoła jest domem wybitnych nazwisk w historii religii i filozofii. Była to pierwotna siedziba Uniwersytetu Neapolitańskiego, gdzie Tomasz z Akwinu, były członek wspólnoty dominikańskiej, powrócił do nauczania teologii w 1272 r. Po jutrzniach 6 grudnia 1273 r. Akwinata pozostał w Kaplicy Świętego Mikołaja i był widziany przez zakrystian Domenic z Caserty, aby lewitować w modlitwie ze łzami przed ikoną ukrzyżowanego Chrystusa. Chrystus powiedział do Thomasa: „Dobrze napisałeś o mnie, Thomasie. Jaką nagrodę otrzymasz za swoją pracę?”. Thomas odpowiedział: „Nic oprócz ciebie, Panie”.
W tym samym miejscu mieszkał także filozof i heretyk, Giordano Bruno.

Artystycznie najbardziej godne uwagi są freski Pietro Cavalliniego w Kaplicy Brancaccio (1309), przedstawiające Historie św. Jana Ewangelisty, Ukrzyżowanie, Opowieści Magdaleny i Apostołów Piotra, Pawła i Andrzeja.

W zakrystii znajduje się seria 45 grobów członków królewskiej rodziny aragońskiej, w tym grobowca króla Ferdynanda I. Pozostałości błogosławionego Rajmunda z Kapui, byłego mistrza generalnego Zakonu Dominikanów, również tam spoczywają .

Plac otoczony jest pałacami znanych rodzin, w tym Palazzo di Sangro di Casacalenda.