- Powrót
- Co zobaczyć
- Kościół Santa...
Opis
Santa Maria delle Grazie Maggiore a Caponapoli lub Santa Maria delle Grazie Maggiore to kościół położony w historycznym centrum Neapolu we Włoszech.
Prace nad kościołem i przyległym klasztorem rozpoczęły się w 1447 r., zainspirowane beatyfikowanym Pietro da Pisa. Kościół został ukończony w 1473 r., Ale od 1516 do 1535 r. Przeszedł rekonstrukcję, w tym portal Giovanniego Francesco di Palmy. Dalsza odbudowa nastąpiła w XVIII wieku. W drugiej połowie XVIII wieku było to tajne miejsce spotkań członków Wolnej Masonerii, rzekomo sponsorowanych przez mnicha Serafino Pinzone (oskarżonego o rewolucyjne skłonności jakobińskie w 1794 roku). W 1809 r. Kościół został stłumiony, aw 1933 r. Został przyłączony do Szpitala Nieuleczalnych (Ospedale degli Incurabili) na pierwotny rozkaz klasztoru. Ale w latach 70. kościół był w złym stanie.
Wnętrze jest ułożone jako krzyż łaciński z kaplicami i mieści obrazy Domenico Antonio Vaccaro, Girolamo D'Auria i posąg Madonny oraz płaskorzeźbę deponacyjną Giovanniego da Noli. Wśród arcydzieł w kościele znajduje się renesansowy pomnik grobowy Giovanniello de Cuntco i jego żony Lucrezii Filangieri di Candida (1517), wyrzeźbiony przez Giovanniego Tommaso Malvito. Giovanello, sekretarz króla Aragonii, opiera się w trzech wymiarach, podczas gdy jego żona śpi poniżej w eleganckiej, ale prostej płaskorzeźbie.
Prezbiterium i apsyda ozdobione freskami Giovanniego Battisty Beinaschi i Lorenzo Vaccaro. Prawa ręka transeptu ma Sant'Antonio di Padova autorstwa Andrea da Salerno; w szóstej kaplicy po lewej, z ulgą Incredulity św. Tomasza od Girolamo Santacroce, podczas gdy pierwsza kaplica ma zarówno płaskorzeźbę Deposition autorstwa Giovanni da Nola, jak i Pogrzeb Galeazzo Giustiniani nieznanego artysty z XVI wieku.
Vincenzo Regina, Le chiese di Napoli. Viaggio indimenticabile attraverso la storia artistica, architettonica, letteraria, civile e spirituale della Napoli sacra, redaktor Newton e Compton, Neapol 2004, Mario Buonoconto, Napoli esoterica: itinerario nei misteri napoletani, Rzym 1999.
Prace nad kościołem i przyległym klasztorem rozpoczęły się w 1447 r., zainspirowane beatyfikowanym Pietro da Pisa. Kościół został ukończony w 1473 r., Ale od 1516 do 1535 r. Przeszedł rekonstrukcję, w tym portal Giovanniego Francesco di Palmy. Dalsza odbudowa nastąpiła w XVIII wieku. W drugiej połowie XVIII wieku było to tajne miejsce spotkań członków Wolnej Masonerii, rzekomo sponsorowanych przez mnicha Serafino Pinzone (oskarżonego o rewolucyjne skłonności jakobińskie w 1794 roku). W 1809 r. Kościół został stłumiony, aw 1933 r. Został przyłączony do Szpitala Nieuleczalnych (Ospedale degli Incurabili) na pierwotny rozkaz klasztoru. Ale w latach 70. kościół był w złym stanie.
Wnętrze jest ułożone jako krzyż łaciński z kaplicami i mieści obrazy Domenico Antonio Vaccaro, Girolamo D'Auria i posąg Madonny oraz płaskorzeźbę deponacyjną Giovanniego da Noli. Wśród arcydzieł w kościele znajduje się renesansowy pomnik grobowy Giovanniello de Cuntco i jego żony Lucrezii Filangieri di Candida (1517), wyrzeźbiony przez Giovanniego Tommaso Malvito. Giovanello, sekretarz króla Aragonii, opiera się w trzech wymiarach, podczas gdy jego żona śpi poniżej w eleganckiej, ale prostej płaskorzeźbie.
Prezbiterium i apsyda ozdobione freskami Giovanniego Battisty Beinaschi i Lorenzo Vaccaro. Prawa ręka transeptu ma Sant'Antonio di Padova autorstwa Andrea da Salerno; w szóstej kaplicy po lewej, z ulgą Incredulity św. Tomasza od Girolamo Santacroce, podczas gdy pierwsza kaplica ma zarówno płaskorzeźbę Deposition autorstwa Giovanni da Nola, jak i Pogrzeb Galeazzo Giustiniani nieznanego artysty z XVI wieku.
Vincenzo Regina, Le chiese di Napoli. Viaggio indimenticabile attraverso la storia artistica, architettonica, letteraria, civile e spirituale della Napoli sacra, redaktor Newton e Compton, Neapol 2004, Mario Buonoconto, Napoli esoterica: itinerario nei misteri napoletani, Rzym 1999.