Klasztor San Pietro Martire jest jednym z monumentalnych klasztorów w Neapolu, a od 1961 r. Jest siedzibą Wydziału Literatury i Filozofii Uniwersytetu w Neapolu Federico II.
Klasztor został zbudowany w 1557 roku przez architekta Giovanniego Francesco Di Palma podczas ogólnego planu restrukturyzacji kompleksu dominikańskiego. W trakcie prac budowla została wyposażona w ciekawy system wodny, który zbierał wodę z każdej części klasztoru i karmił fontanny klasztoru; centralna fontanna była zasilana przez Acquedotto della Bolla.
Na początku XVII wieku w klasztorze San Pietro Martire urodziła się akademia o tej samej nazwie, gdzie spotkali się szlachta; jednym z jego najwybitniejszych członków był Onofrio Riccio, lekarz i filozof. W tym samym czasie zaraza 1656 r., Która nie oszczędzała dominikanów, stanowiła czarną stronę w historii kompleksu religijnego.
Mimo to klasztor organizował imprezy dla ludu, a nawet komedie podczas jego istnienia. Jednak w 1808 r. Giuseppe Bonaparte został stłumiony, a budowla przez długi czas stała się sklepem tytoniowym, aż w 1961 r. Stała się uniwersytetem. Kompleks został odrestaurowany po trzęsieniu ziemi w 1980 roku.
Struktura klasztoru jest czworokątna: każda strona ma osiem łuków, a pośrodku znajduje się marmurowa fontanna z XVI wieku.
Vincenzo Regina, Kościoły Neapolu. Niezapomniana podróż przez artystyczną, architektoniczną, literacką, cywilną i duchową historię świętego Neapolu, Rzymu, Newton Compton, 2004. ISBN 88-541-0117-6.