Kompleks archeologiczny położony w rejonie Posillipo składa się z rzymskiej willi, która rozwinęła się dramatycznie ze wzgórza Trentaremi alla Gaiola, aw szczególności w ogromnym budynku zachował się teatr, którego południowa sala modlitewna ma zagłębienie absydy podzielone na trzy kliny. i średniej wielkości audytorium dodane później, oba dostępne po bocznych schodach wstawionych do wieżyczek, oprócz orkiestry; Obszar sceny zajmuje również basen prostopadły do ​​jaskini, wokół którego znajdował się ogród otoczony zakrzywioną ścianą. Nad tym obszarem znajduje się inny prostokątny ogród otoczony potrójnym portykiem, który również tworzył scenę pobliskiego odeionu. Ten drugi budynek na pokazy należące do willi był właściwie przestrzenią poświęconą przesłuchaniom poezji, retoryki lub koncertów, składającym się z sześciu kroków i czworokątnej jaskini, a także dużej sali apsydalnej, umieszczonej w centrum jaskini medialnej, z podium z posągiem dzielnicy mieszkalnej, z reprezentacyjnymi pomieszczeniami, niektóre pomieszczenia termalne, w szczególności calidarium, są nadal widoczne. Kompleks architektoniczny z pierwszego wieku pne C. z kolejnymi interwencjami budowlanymi przeprowadzanymi w epoce cesarskiej należał do rzymskiego rycerza Publiusza Wedusa Pollio (Publio Vedio Pollione). dyskutowany i bogaty charakter libertyńskiego pochodzenia, doradca ekonomiczny Augusto w reorganizacji prowincji Azji, który po jego śmierci pozostawił wszystkie nieruchomości cesarzowi, w tym willę nad Zatoką Neapolitańską, którą nazwał Pausylipon (z etymologii) Grecki „który uwalnia od zmartwień”). Z Posillipo galeria, tak zwana Grotta di Seiano, ponieważ przypisana Lucjuszowi Aeliusowi Seiano, ogólnemu przyjacielowi Tyberiusza, wykopana w tufie na długość ok. m 800 przekroczył cypel łączący neapolitańską stronę wybrzeża z Coroglio w kierunku Campi Flegrei.